Παρ’ ὅλα ταῦτα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μοιάζουν νὰ εἶναι πολὺ συνδεδεμένοι ὅταν τοὺς θέσεις θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, τὴν θεσμικὴ ἀνάπτυξη, τὴ βελτίωση τῶν συνθηκῶν ἐργασίας, τὴν βελτίωση τῶν συνθηκῶν παιδείας, ἤ δημιουργίας γενικότερα, διότι αὐτὰ τοὺς ἐνδιαφέρουν ἀτομικά. Ἔγιναν οἱ κοινωνίες στὴ δύση ἀθροίσματα ἀτόμων, κλειστῶν ἀτόμων. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Μεγάλες καὶ σπουδαίες μελέτες, ποὺ ἔχουν γίνει τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἀποδείξει, ὅτι αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει ὁ δυτικός, εἶναι μὶα ἐνδοβολή, βάζω μέσα, νὰ τὸ βάλλω στὸ ἐσωτερικό μου, τῶν ἐξωτερικῶν καταναγκασμῶν, ποὺ χρειάζετε μὶα κοινωνία γιὰ νὰ ὑπάρξει, οὕτως ὥστε, οὔτε αὐτὲς νὰ μὴν λειτουργοῦν σὰν ἐξωτερικοὶ καταναγκασμοί, ἀλλὰ νὰ βγαίνουν ἀπὸ μέσα του. Παράδειγμα: Ὁ Ἄγγλος, ὅταν δεῖ μιὰ κίτρινη γραμμὴ πλάϊ, στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, πού σημαίνει δὲν πρέπει νὰ παρκάρεις ἐκεῖ, βιώνει ἔντονο ἄγχος προσωπικὸ νὰ μὴ τὸ κάνει, τὸ βιώνει σὰν ἐσωτερική, ἀτομική του, -καταλάβατε;- ἀνάγκη. Ὁ Ἕλληνας ἅμα δεῖ κάτι, αὐτὸ ποὺ λέμε, μὴν παρκάρεις, νιώθει ἐσωτερικὸ ἄγχος, ἂν τυχὸν δὲν παρκάρει ἐκεῖ, ἂν δὲν καταφέρει νὰ παρκάρει ἐκεῖ...!!! Θὰ δείξουμε στὴ συνέχεια ὅτι ὑπάρχει μιὰ ὁλόκληρη διαφορὰ ἀντίληψης στὴν ἱστορία πίσω ἀπὸ αὐτό.

 Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ποτὲ ὁ Ἄγγλος δὲν θὰ βάλλει τὸν πατέρα του, τὸν ἀδελφό του πάνω ἀπὸ τὸ νόμο, ἀλλὰ οὔτε ὁ πατέρας ἤ ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἄγγλου περιμένει ὁ γιὸς ἤ ὁ ἀδελφὸς νὰ τὸν βάλλει πάνω ἀπὸ τὸν νόμο. Δὲν τὸ περιμένει οὔτε τὸ ζητάει. Ὁ Ἕλληνας εἶναι ἀδιανόητο ἐάν, ὁ κουμπάρος τοῦ κουμπάρου, τοῦ θείου τοῦ μπάρμπα μου, δὲν μὲ βάλλει, αὐτονοήτως, πάνω ἀπὸ τὸ νόμο. Ναί; Εἶναι μὶα διαφορὰ πολιτισμῶν αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι πάρα πολλὴ σημαντική. Παρ’ ὅλο ποὺ καὶ ἐμεῖς τώρα σειρόμαστε πρὸς τὴν παγκοσμιοποίηση, σειρόμαστε πρὸς τὸν ἐκσυγχρονισμό, πρὸς τὸν ἐκδυτικισμὸ δηλαδή, ἂν δὲν γίνουν ἀντιληπτὰ αὐτά, αὐτὴ ἡ διαφορά, ἂν δὲν γίνει ἀντιληπτὴ αὐτὴ ἡ διαφορὰ τῶν μεγεθῶν, ὅτι εἶναι ἕνα εἶδος πολιτισμοῦ αὐτὸ καὶ ἕνα ἄλλο εἶδος πολιτισμοῦ ἐμεῖς. Καὶ ὅτι αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν γίνονται σαλάτα, δὲν μπορεῖς νὰ τὰ μείξεις. Ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ μείξεις τὸ λάδι μὲ τὸ νερὸ, ἤ τὸ πετρέλαιο μὲ τὸ νερό. Ἔτσι; Καὶ πρέπει νὰ γίνει μιὰ γόνιμη, ἐντελῶς ἄλλη διερεύνηση τῶν σχέσεων αὐτῶν, τότε θὰ μᾶς ὁδηγήσει, ὅπως μᾶς ὁδηγεῖ ἤδη, σὲ δυσκολίες μεγάλες. Τὸ νέο ἑλληνικὸ κράτος ἀντέγραψε, γιὰ παράδειγμα, τὸ δυτικό. Καὶ ἀκόμα καὶ σήμερα μιλᾶμε γιὰ διαφορὰ γένους καὶ κράτους. Ἄλλο πράγμα εἶναι τὸ γένος, ἄλλο πράγμα εἶναι τὸ κράτος. Τὸ γένος τὸ θυμοῦνται οἱ πολιτικοί μας συνήθως παραμονὴ ἐκλογῶν, ὅτι ὑπάρχει. Λοιπόν, τώρα. Γιὰ νὰ ποῦμε μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά.

Τώρα, τί συμβαίνει στὴ Δύση, αὐτὴ τὴ Δύση, τὴν ἐξατομικευμένη δύση, τὴ δημιουργικὴ παρ’ ὅλα ταῦτα. Προβλήματα ἔχει αὐτὴ ἡ δύση, ἡ ὁποία ξεκίνησε τὸν ἐκσυγχρονισμό, ἡ ὁποία προκαλεῖ τὸν ἐκδυτικισμὸ καὶ ἡ ὁποία εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἀναπτύχθηκε ἡ θεωρία τῆς παγκοσμιοποίησης, δηλαδὴ ὅτι ὅλοι, οὐσιαστικά, πρέπει νὰ γίνουμε μιὰ κοινότητα μεγάλη, χωρὶς παραδόσεις, μὲ μόνο νόημα τὴν ἀνάπτυξη καὶ μὲ μόνο νόημα τὴν προβολή, στὸ μέλλον, αὐτὴ -ἔτσι;-. Λοιπόν, τί προβλήματα; Ἀκοῦστε: Ἔτσι ὅπως τὰ ἔχω, ἔτσι κωδικοποιημένα, γιὰ μιὰ ἄλλη ἐδῶ περίπτωση ἀλλὰ ταιριάζει νὰ τὰ ποῦμε ἐδῶ. Ποιὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς δυτικῆς κοινωνίας ποὺ δημιουργοῦν καὶ προβλήματα σήμερα.

Λοιπόν, ἕνα χαρακτιριστικὸ τῆς δυτικῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἔνταση μεταξὺ ἀσκητισμοῦ καὶ κτητικότητας. Ὁ δυτικὸς ἐξατομικευμένος ἄνθρωπος ἔμαθε, ἀπὸ τὸν προτεσταντισμό του, κι ἀπ’ τὸν καθολικισμό του, νὰ εἶναι ἀσκητικὸς γιὰ νὰ εἶναι δημιουργικός. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Φρόϋντ μίλησε γιὰ τὸν πολιτισμὸ σὰν πηγὴ δυστυχίας γιατί, κατὰ τὸν ὁ Φρόϋντ, ὁ πολιτισμὸς τί κάνει, καταπιέζει τὰ ἔνστικτα καὶ ἰδίως τὰ ἐρωτικά, ὑποτίθεται, γιὰ νὰ δημιουργήσουμε πολιτισμό, ἐπιστήμη, τεχνική, οἰκονομία κλπ. Ἀσκητισμὸς λοιπὸν γιὰ νὰ εἶναι δημιουργικὸς ὁ εὐρωπαῖος. Ἔλα ὅμως, ποὺ κάποια στιγμὴ αὐτὸ φέρνει ἀποτελέσματα. Ὅταν φέρνει ἀποτελέσματα, φέρνει περιουσία, φέρνει οἰκονομία, φέρνει ἄνθιση, αὐτὸ δημιουργεῖ κτητικότητα. Μὶα ἔνταση τοῦ εὐρωπαίου σήμερα πολὺ ἔντονη καὶ δυσεπίλυτη εἶναι ἡ δυσκολία, ἡ αἴσθηση στὸ νὰ ἔχει τὸν ἐμποδίζει στὸ νὰ ἀποκτήσει. Ἐπειδὴ ἔχει πολλὰ καὶ αὐτὰ τὸν δένουν μ’ αὐτὸ τὸ ὁποῖο -ἔτσι;- κρατᾶ στὰ χέρια του καὶ τοῦ δημιουργοῦν μιὰ ἰκανοποίηση, μιὰ τάση γιὰ ἀπόλαυσή τους, τὸν ἐγκαταλείπει ἡ ἀσκητικὴ καὶ ἐκείνη ἡ ὁποία θὰ ἐπέτρεπε τὴν δημιουργία.