Ο ΟΛΥΜΠΟΣ

 Ὁ Ὄλυμπος εἶναι τὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ὑψηλότερη κορυφὴ του εἶναι ὁ Μύτικας (2.918 μ.) καί ἀκολουθεῖ τὸ Στεφάνι (ἢ Θρόνος τοῦ Δία – 2.912 μ.), πού συνιστᾶ τὴν πιὸ ἐντυπωσιακὴ καὶ ἀπόκρημνη κορυφή. Ἀκολουθοῦν δεκάδες ὁμαλὲς κορυφές, ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες πάνω ἀπὸ 2.000 μ., ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος (2.815 μ.), ὁ Καλόγερος (2.700 μ.), ἡ Τούμπα (2.801 μ.) καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας (2.803 μ.).

        Ὁ Ὄλυμπος εἶναι μία περιοχὴ ἰδιαίτερης βιοποικιλότητος. Γιὰ τὴν προστασία τῆς μοναδικῆς αὐτῆς κληρονομιᾶς, ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὸ 1938 ὡς ὁ πρῶτος Ἐθνικὸς Δρυμὸς τῆς Ἑλλάδος. Ἀναγνωρίσθηκε ἐπίσης καί ὡς «Τμῆμα τοῦ Διεθνοῦς δικτύου τῶν ἀποθεμάτων τῆς Βιόσφαιρας».

 Ἡ ἔντονη ποικιλομορφία τοῦ ἀνάγλυφου, ὁ διαφορετικὸς προσανατολισμὸς τῶν δασω-μένων πλαγιῶν καὶ ἡ θέση τους σὲ σχέση μὲ τὴν θάλασσα, συντελοῦν στήν ἐμφάνιση πολλῶν μικροκλιμάτων.

         Ὅλα αὐτά, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεωλογικὸ ὑπόβαθρο καὶ τὸ ἔδαφος, εὐνοοῦν τὴν ἀνάπτυξη ἰδιαίτερων τύπων βλάστησης καὶ χαρακτηριστικῶν βιοτόπων.

 Χλωρίδα: Ὑπάρχουν συνολικὰ τέσσερις διαδοχικὲς ζῶνες βλάστησης 1. Ἡ Μεσογειακή ζώνη βλάστησης μέ δάση ἀειφύλλων πλατυφύλλων (ὑψόμετρο 300μ. - 500μ.), 2. Ζώνη δασῶν ὀξυᾶς - ἐλάτης καί ὀρεινῶν κωνοφόρων, μέ κυρίαρχο εἶδος τήν Μαύρη Πεύκη (500 μ. - 1.700 μ.). Ἰδαίτερα πλούσια καί ἐνδιαφέρουσα ποικιλία δένδρων καί θάμνων βρίσκεται στήν κοιλάδα τοῦ Ἐνιπέα. 3. Ζώνη ψυχοβίων κωνοφόρων, μέ χαρακτηριστικό εἶδος τό ρόμπολο, ἕνα εἶδος Πεύκης, πού φθάνει ἔως τά 2.750 μ. 4. Ἀλπική Ζώνη, μέ πολλά καί σπάνια εἴδη φυτῶν. Ἡ Ζώνη αὐτή εἶναι μιά ἐκτεταμένη ζώνη ἀλπικῶν λιβαδιῶν σέ ὑψόμετρα πού ξεπερνοῦν τά 2.000 μ.

         Στὴ χλωρίδα τοῦ Ὀλύμπου ἔχουν καταγραφεῖ μέχρι σήμερα πάνω ἀπὸ 1700 εἴδη φυτῶν, περίπου τὸ 25% τῆς ἑλληνικῆς χλωρίδας, ἀπό τά ὁποία 62 εἶναι ἐνδημικά τῶν Βαλκανίων, 56 ἐνδημικά Ἑλληνικά καί 25 ἐνδημικά τοῦ Ὀλυμπου, δηλαδή ὑπάρχουν μόνο στόν Ὄλυμπο καὶ εἶναι μοναδικὰ στὸν κόσμο. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι μόνο στήν ἀλπική ζώνη, ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ 150 εἴδη φυτῶν, τά μισά τῶν ὁποίων εἶναι ἐνδημικά τῶν Βαλκανίων καί τά 12 τοπικά ἐνδημικὰ τοῦ Ὀλύμπου.

         Πανίδα: Ἡ πανίδα χαρακτηρίζεται ἀπό τήν παρουσία σημαντικῶν, σπανίων καί ἀπειλουμένων εἰδῶν. Στὴν πανίδα του ἔχουν παρατηρηθεῖ 32 εἴδη θηλαστικῶν, ὅπως τὸ ἀγριοκάτσικο, τὸ ζαρκάδι, τὸ ἀγριογούρουνο, ἡ ἀγριόγατα, ἡ ἀλεποῦ, ὁ σκίουρος κ.α. Ὑπάρχουν 116 εἴδη πουλιῶν. Ἀπὸ τὰ ἀπειλούμενα μὲ ἐξαφάνιση εἴδη φωλιάζουν ἢ τρέφονται στὴν περιοχὴ τοῦ δρυμοῦ 11 εἴδη ἁρπακτικῶν (τὸ 41% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Εὐρώπης), ὅπως ὁ Γυπαετός, ὁ Μαυρόγυπας, ὁ Σπιζαετός, ὁ Κραυγαετός, Ἀσπροπάρης, Μαυροπετρίτης, ὁ Πετρίτης, Διπλοσάϊνο κ.ἄ. καὶ 7 εἴδη δρυοκολαπτῶν (τὸ 70% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Εὐρώπης).

         Ἔχει ἀκόμη μία σπάνια ἐρπετοπανίδα (φίδια, χελῶνες, σαῦρες, κ.λ.π., συνολικά 22 εἴδη), ὁρισμένα ἀμφίβια (8 εἴδη) στὰ ρέματα καὶ τὶς ἐποχικὲς λίμνες, 4 εἴδη ἀσπονδύλων ἐκ τῶν ὁποίων τό ἕνα ἐνδημικό καὶ μία μεγάλη ποικιλία ἐντόμων, κυρίως πεταλοῦδες γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ Ὄλυμπος φημίζεται.

         Ἡ μορφολογία τοῦ Ὀλύμπου καὶ τὸ πλούσιο φυσικὸ περιβάλλον καί οἱ ψηλὲς κορυφὲς πού ἀένναα στεφανωμένες μὲ ἕνα λευκὸ πέπλο ἀπὸ ὁμίχλη καὶ χαμηλὰ σύννεφα, βαλλόταν συχνὰ ἀπὸ καταιγίδες, προκάλε-σαν δέος καὶ θαυμασμὸ στούς ἀρχαίους Ἕλληνες, πού τοποθέτησαν ἐδῶ τὴν κατοικία τῶν δώδεκα «Ὀλυμπίων» θεῶν, ἐνῶ στὶς ἀνατολικὲς παρυφὲς του, τὶς ἐννέα Μοῦσες.