Ἡ γέννηση τῆς 'Εκκλησίας στόν κόσμο, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἐγκατάσταση τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ "εἰς ἅπασαν τήν οἰκουμένην", ἔφερε τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ στό ἀπερίγραπτο μεγαλεῖο πού ἀνοίγεται ἀπό "τά ζοφώδη βάθη τοῦ Ἅδου ἕως τάς φωτοφόρους σφαῖρας τῶν οὐρανῶν".

Οἱ Ἀπόστολοι, οἱ στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας καί διάδοχοι τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, ἀνέλαβαν παρά Χριστοῦ τήν θαυμαστή διακονία τῆς λυτρώσεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ὡς φωτοφόρα δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλαβαν τήν ἐξουσία "τοῦ δεσμεῖν καί λύειν" τά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἐπίσκοποι καί πνευματικοί καθοδηγοί, ὡς διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων καθίστανται οἱ συνεχισταί τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καί τό κέντρο τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Τό ποιμαντικό ἔργο τῶν ἐπισκόπων νά μεταδώσουν τόν Χριστό στούς ἀνθρώπους καί νά μεταγάγουν τούς ἀνθρώπους "εἰς τάς αἰωνίους σφαῖρας τοῦ Ἀνάρχου Πνεύματος", βοηθούμενοι ὑπό τούς ὑπ' αὐτούς ἱερεῖς καί διακόνους, εἶναι κατ' ἐξοχήν θαυμαστό καί συναρπαστικό, ἔμπονο ἀλλά καί ἐμπνέον.

Ἡ πνευματική πατρότης πηγάζει κατ' εὐθείαν ἀπό τήν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι χάρισμα πού μεταδίδεται διά τῆς χειροτονίας στόν ἱερέα, εἶναι ἄκτιστη δωρεά καί ἐδόθη, κατά τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ, στόν ἄνθρωπο ὡς παράκληση γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Γιά νά ἔχη ἀπήχηση ὁ λόγος τοῦ πνευματικοῦ καί νά διαπερᾶ ὡς μάχαιρα τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων καί νά προσφέρη ἀνάπαυση καί εἰρήνευση στήν ψυχή τους, πρέπει ὁ πνευματικός νά ἔχη ἀπλανῆ καί καθαρή ὁδό, Πνεῦμα Θεοῦ καί αἴσθηση τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός του. Ὁ λόγος του νά ἐξέρχεται ἀπό πεπυρωμένη καρδιά ἀγάπης γιά τόν λαό, ἀπό βαθειά εὐσπλαγχνία καί προσευχητική διάθεση γι' αὐτόν. Αὐτή τήν τακτική καί μέθοδο τήν εἶχαν ὅλοι οἱ θεοφόροι ἄνδρες, Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού σκοπό τους εἶχαν ὄχι νά περάσουν προσωπικές ἀνθρώπινες γνῶμες καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς στούς πιστού,ς ἀλλά νά συντρίψουν "τά ὀχυρώματα" πού ἐγείρει ἡ σατανική ἀλαζονεία στό βάθος τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό καί νά συντελέσουν στήν εἴσοδο τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Γιά νά καταστῆ ὁ πνευματικός ἀληθινό δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ἐπιτελῆ ἁγνά καί καθαρά τό ἀποστολικό αὐτό ἔργο, πρέπει νά ἀναπαύεται ἐντός του "τό τῆς δόξης καί δυνάμεως καί τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα" (Α´ Πέτρου 4,14). Γιά νά φέρη τήν ζωήρυτη καί ἀμάραντη καρποφορία στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, πρέπει νά χρονίζη στήν προσωπική μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀπ' τήν ὁποία θά λάβη τήν ἐμπειρία τῆς ἐγγύτητος τοῦ Χριστοῦ καί θά φέρη, κατά τόν π. Σωφρόνιο, στήν καρδιά του ἀδιάλειπτα ταυτοχρόνως "καί τήν βασιλεία καί τόν Ἅδη". Ἔχοντας λοιπόν αὐτή τήν ἐσωτερική πληροφορία ὁ πνευματικός γίνεται γιά τούς πιστούς μιά γέφυρα καί ἕνα ἄνοιγμα πρός τήν αἰώνια ζωή πού μιλάει μέν ἀνθρώπινα ρήματα, μεταδίδη ὅμως ἀναγεννητική χάρη στούς ἀδελφούς.