Ἡ κακοποίηση πού ὑπέστη ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἀπό τίς κληροδοτήσεις τῆς σύγχρονης κοινωνίας καί οἱ πιεστικές ψυχικές ἀντιστάσεις καί λογικές, πού δημιούργησε ἡ πονηροκρατούμενη ἐποχή μας, ἀπαιτοῦν ἰδιαίτερες ἀντιμετωπίσεις προσαρμοσμένες στίς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς μας. Ἀπό τήν μικρή μας πεῖρα πνευματικῆς διακονίας ἀναφέρουμε ἐπιλεκτικά τίς ἑξῆς:

α) Πρέπει νά κατανοηθῆ βαθειά ἡ ἐπίρρεια πού ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἀπό τήν ἐκτεταμένη καί μέ πολλούς τρόπους διαδεδομένη ἁμαρτία. Δέν ἀντέχει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος αὐστηρή ἀντιμετώπιση στά ἀτοπήματά του. Μία ἄστοχη ἐνέργεια τοῦ πνευματικοῦ εἶναι δυνατόν νά τόν ὁδηγήση πιό μακρυά ἀπό τόν Θεό.

β) Τήν προσαρμογή τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μέ συγκαταβατικό τρόπο ὥστε νά βοηθῆται ὁ ἄνθρωπος στόν ἀπεγκλωβισμό του ἀπό τήν ἁμαρτία.

γ) Πρέπει ὁ πνευματικός νά εἶναι σέ θέση, ἀνά πᾶσα στιγμή, νά συλλαμβάνη τόν "ρυθμό τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου ὅλων" ἐκείνων πού τόν πλησιάζουν. Γι' αὐτό ὀφείλει νά καταφεύγη στόν Θεό μέ ἔμπονη καρδιά καί νά ζητῆ μέ θέρμη νά τοῦ φανερώση γιά τόν κάθε ἕνα τό θεῖο θέλημα καί νά τό ἐκφράση μέ λόγο πού θά μεταδώση ὠφέλεια καί ἔμπνευση στούς ἀδελφούς. Ὅταν τοῦ παρουσιάζη τήν ἀλήθεια καί γιά τά μέτρα του φαίνεται σκληρή, γιατί ἡ παρουσία τῆς ἁμαρτίας ἀνθίσταται πρός κάθε λόγο τοῦ Χριστοῦ, τότε πρέπει νά ὑπομείνη τίς συνέπειες τῆς ἀντιδράσεως μέ ἀποφασιστικότητα καί νά μήν ἀποκάμνη νά προσφέρη τήν εὐεργετική φωνή τῆς λεπτῆς αὕρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού τελικά θά ὁδηγήση τούς πεπτωκότας στήν λύτρωση καί στήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἁμαρτία.

δ) Ἡ θετική μέθοδος πού εἶναι τό σημεῖον τῆς οἰκοδομῆς τοῦ πιστοῦ καί τῆς ἀναδείξεώς του στήν ἐπίγνωση "τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ" ('Εφεσ. 4,13) προϋποθέτει ὁ πνευματικός ὁδηγός νά γνωρίζη ὄχι μόνο τήν πρακτική πεῖρα πού τοῦ προσφέρει ἡ πολυχρόνια ἐνασχόλησή του μέ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί ὅλη τήν θεωρία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Αὐτή εἶναι καρπός "τῆς μείζονος ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ" πού πρέπει νά τήν ἔχη ἀφομοιώσει ὁ διακονῶν σ' αὐτήν τήν διακονία, ὥστε νά συντελῆ στό νά γίνονται ὅλα γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν προκοπή τῶν ἀνθρώπων.

Συνεπῶς ἡ ἀληθινή διακονία οὐσιαστικά προσφέρεται ἀπό τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, τά καθαρά δοχεῖα τῆς χάριτος. Αὐτούς ἔχει ἀνάγκη ἡ ἐποχή μας, αὐτοί μποροῦν νά ἀναγεννήσουν, ὅπως τούς πρώτους ἐκείνους εἰδωλολατρικούς αἰῶνες, τήν οἰκουμένη καί νά προσφέρουν ἀντί λόγων σοφίας ἀνθρωπίνης, λόγους θείας Σοφίας, "ἄνωθεν κατερχομένης, ἁγνῆς, εἰρηνικῆς, μεστῆς ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν" (Ἰακ. 3,15-17). Ὁ λόγος τους θεραπεύει καί ἀνατρέπει τήν πονηρή κατάσταση τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ὁ κοινός λόγος τῶν κοινῶν ἀνθρώπων ἁπλῶς τήν ἐπισημαίνει.

Πρός αὐτή τήν κατεύθυνση πρέπει νά ἐργαστοῦν φιλοπόνως ὅλοι οἱ ἐργάται τῆς Ἐκκλησίας: Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί καί λαϊκοί, ὁ καθένας μέ τό ἴδιον χάρισμα πού διαθέτει, ὥστε νά ἐπικρατήση στήν Ἐκκλησία ἡ δυναμική τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς σωτηριολογικό κέντρο τῆς πίστεώς μας.

 Μετέωρα 2000